W 1913 r. „New York Tribune” nazwał ją najbardziej interesującą kobietą Europy i choć Maria Montessori miała wówczas zaledwie czterdzieści trzy lata, droga jaką przebyła do tego tytułu była długa i pełna wytężonej pracy.
Urodzona w religijnej rodzinie zawsze przywiązywała dużą uwagę do kwestii wiary. Była przy tym bardzo aktywna na polu społecznym. Przełom XIX i XX w. był we Włoszech okresem intensywnego rozwoju ruchów kobiecych, otwierając przed kobietami nowe możliwości, z których młoda Maria Montessori nie wahała się skorzystać. Jako jedna z pierwszych kobiet w kraju ukończyła studia medyczne. Świeżo upieczona, ambitna lekarka rozpoczęła swoją pierwszą pracę w rzymskim zakładzie dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. To tu po raz pierwszy zauważyła u dzieci naturalne dążenie do aktywności. W oparciu o ich obserwację Montessori zaczęła tworzyć pierwsze pomoce, kształcące zmysły i codzienne praktyczne czynności. Jej podopieczni poczynili ogromne postępy w rozwoju, a wiadomość o wyjątkowych efektach pracy młodej lekarki obiegła Włochy, a wkrótce cały świat.
W 1907 r. otworzyła pierwsze przedszkole. Wszystko w nim było zrobione z myślą o dzieciach. Miały one czuć się tam jak w domu, co odzwierciedlała nazwa „Casa dei Bambini” czyli „Dom dzieci”. Uczęszczały do niego dzieci z ubogich rodzin zamieszkujących robotniczą dzielnicę. Maria Montessori przeniosła na grunt nowej placówki doświadczenia z ośrodka dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Wiedziała już, że zarówno dzieci zdrowe jak i chore mają te same potrzeby – potrzebę rozwoju i szacunku. Myśl ta stała się głównym filarem jej metody.
